Tranen met tuiten

Tranen met tuiten huilde ik. 

Ik had zo hard aan gewerkt aan dat beleidsstuk, zo hard mijn best gedaan. Mijn hele ziel en zaligheid zat er in. 

Vol spanning las ik de reactie van mijn leidinggevende. Het was een korte mail. Hij was niet tevreden, er miste een aantal dingen in het stuk en de samenhang klopte niet. 

Bam, die kwam keihard binnen. En even later was ik ontroostbaar. Gewoon een grote rode streep door het hele stuk en geen erkenning voor al het werk dat ik er in had gestopt. 
Wat vond ik dat gemeen. En wat was ik geraakt.

Ik weet nog zo goed hoe ik me toen voelde. En ik hoor mezelf nog zeggen: ‘Ik heb er zo hard aan gewerkt, ik heb toch mijn best gedaan! Je verwacht teveel van me.’ Ik voelde me boos en verongelijkt. Alsof me onrecht werd aangedaan.

Toch kijk ik nu, een paar jaar later, heel anders terug op deze situatie. Ik weet nu dat het niet zijn schuld was dat dit me zo raakte. En dat me geen onrecht werd aangedaan. Nee, deze situatie liet me een belangrijk stuk van mezelf zien. Een spiegel waar ik toen nog niet in kon kijken. 

Ik was namelijk onzeker over mijn eigen kunnen, en ik legde de goedkeuring helemaal bij de ander neer. 
Vind jij dat ik het goed gedaan heb? Fijn, dan is dat zo en voel ik me goed over mezelf. 
Maar.
Vind jij dat ik het niet goed gedaan heb? Help, dan heb ik het ook niet goed gedaan! 
En de volgende (onbewuste) gedachte: dan ben ik dus niet goed genoeg…

En dat is niet fijn om te voelen. Dus ik gaf alles en iedereen de schuld van mijn verdriet. De norse leidinggevende, de verwachtingen, de onduidelijke afspraken. 
Alles om ervoor te zorgen dat ik zou horen dat het niet aan mij lag. 
Dat ik er niets aan kon doen. 
Dat ik geen fout had gemaakt.

Maar dit gaat niet over een beleidsstuk, of een onaardige leidinggevende. 
Dit gaat over het kunnen voelen: ik ben genoeg. 
Hoeveel fouten ik ook maak.
Ik ben genoeg. 
Hoeveel mensen er ook ontevreden met me zijn.
Ik ben genoeg.
Hoe ik er ook uit zie.
Wat ik ook doe. 
Wat ik ook vergeet, verpruts of veroordeel.
Ik ben genoeg.

En hoe is dat voor jou? 
Doe jij altijd je best?
Waarom eigenlijk?

Werk je hard?
Wat zeg jij tegen jezelf als je een fout maakt?
Mag het allemaal ietsje minder perfect zijn?
Kun jij het voelen: ik ben genoeg?
Ben jij goed genoeg?

Of werk je keihard om je eigen oordeel te voorkomen?
Hoeveel plezier, ontspanning en rust kost jou dat?
Wat vermijd je, door fouten te voorkomen?

Zou het zo kunnen zijn, dat je sowieso al goed genoeg bent?
Ook als je niet je best doet?
Je niet aan de afspraken houdt?
Ineens iets anders wilt en terugkomt op je besluit?
Ook als je er niet leuk uit ziet?
Als je huis niet is opgeruimd?
En je voor de derde keer in een week geen groente eet?
Ook als je wat minder hard werkt?
Wat vaker pauze neemt?
Of rustig een kopje thee drinkt, terwijl het werk zich opstapelt?

Ik ben genoeg.
Ik weet hoe het is als je dat niet voelt.
En gelukkig weet ik nu ook hoe het is om dat wel te voelen.

En als jij het niet voelt, weet dan dit:
Het kan veranderen.
Je kunt het leren. 
Ook in jou is er ruimte voor een onvoorwaardelijk goed gevoel over jezelf.